wtorek, 23 grudnia 2014

(157) Miejska pastorałka o choince i berlince

    Gospodyni poprawiła opadający fartuszek, znad którego wylewały się zapasy tłuszczu pracowicie zmagazynowanego na zimę (tak, notoryczna ochota na słodycze była jedną z jej rozlicznych wad, którym oddawała się z rozkoszą, nawet bez żalu i bez wyrzutów sumienia, które, jak wiadomo, potrafią zatruć najsmaczniejszy kawałek tortu). Czasem tylko spoglądała na swe zdjęcia sprzed wielu lat i dochodząc do wniosku, że obecnie jej obwód uda odpowiada obwodowi pasa przedstawionej nimfy, wzdychała głęboko i przerzucała swe myśli na drugą półkulę.
     Zbliżały się Święta Bożego Narodzenia. Jako, że Gospodyni nie gustowała nigdy w plastiku, tak i tym razem udali się ze swym małżonkiem (dobra, wiadomo o kim to - z Małżem) na działkę w celu wyrwania ziemi tego, co się weń wetknęło parę lat wcześniej. W okamgnieniu to, co się wetknęło, przerosło wszelkie oczekiwania, a nawet dwa piętra. Sprawa byłaby klarowna, gdyby Gospodyni dysponowała piętrem, wówczas można by przekuć się przez strop i posiadać po pół drzewka na każdą kondygnację. Ale pech chciał, że dom jest parterowy. Przetruchtali dwukrotnie wzdłuż płotu okalającego włości, jak rasowa para psów stróżujących, a nie znalazłszy nic, co zaspokoiłoby ich perwersyjną chęć tarzania się w zielonym, zadzwonili do Maminy. 

rys. moja kochana Magda Pawełkiewicz-Sakowska.

- Mamino, wszystkie sosny osiągnęły pułap korytarzy powietrznych, a jodełki przy sraczyku są nędzne, wiotkie, łyse, co tu kryć, wyglądają, nomen omen, do dupy.

- Skierujcie się ku malinowemu chruśniakowi, tam ukryłam przed okiem ludzkim nieuzbrojonym choinkę przecudnej urody. Jak kwiat paproci objawi się wam za drzewem morelowym.

Wyrąbawszy maczetami dróżkę, oczom uzbrojonym strudzonych wędrowców (gospodyni krótkowidz, Małż dalekowidz - jak zawsze w opozycji) ukazała się jodła przecudnej urody. Tak samo wysoka, jak i szeroka. Twarz gospodyni rozpromienił uśmiech, a rumiane lico zapałało dzięcieliną na tak obiecujący widok, gdyż poczuła solidarność gabarytów i proporcji z tym fragmentem flory.
Nagle flora zaczęła się chybotać, podskakiwać, machać iglastymi ramionami w akcie desperacji, po czym wystrzeliła na metr w przestworza.

- No, zerżnąłem ją - wydyszał, Małż. - teraz trzeba ją skrępować.

- Wiesz, ja się krępuję, zrób to sam, pokieruję Cię. Przywiąż sznur do pnia głównego, po czym okręcając florę dookoła własnej osi, zacieśniaj znajomość. 

Po 15 minutach sapania, rzucania się Małża na leżące drzewo, ruchach dwuznacznych, krępowaniu sznurem i drapaniu pazurami po plecach, można uznać, że choinka została zdobyta. Teraz trzeba było brankę wrzucić na leżąco do wozu. Nasz samochód wiózł Gospodynię do ślubu, dwukrotnie do porodów, wiózł nad morze, w góry, dokonywał kilkukrotnych przeprowadzek, wiózł dziateczki do chrztu, (jedyne, czego odmawia, to za każdym razem pogrzebów Serio-serio, kiedy jest pogrzeb w rodzinie, autko nie odpala). A więc i drzewko nie sprawiło problemu.

Chwilę później przypadkowi uczestnicy ruchu drogowego, przemieszczający się na trasie Wrocław-Poznań, mogli zobaczyć kobietę rozduszoną na tylnej szybie przez gigantycznych gabarytów drzewo, którego pień dotykał dla odmiany szyby przedniej. W momencie, gdy kierowca próbował uchylić okno, by  wpuścić nieco tlenu, a wypuścić powstałą w kabinie mgłę, z samochodu strzelało stado zielonych macek. Postronnym świadkom mogło by się wydawać, że kobieta wrzeszczy jak Piekarski na mękach, a mogli wnioskować to z kolorytu i wyrazu jej wykrzywionej twarzy, przyklejonej do szyby na obraz i podobieństwo ogromnego blond glonojada. Jak się jednak okazało, kobieta śpiewała kolędy.

Po dotarciu do celu podróży, dyskopatyczna Gospodyni czuła się podobnie jak skrępowana choinka. Już po godzinie i trzech upadkach, drzewko stanęło o własnych siłach, czubkiem trzymając się sufitu.
Po kolejnej godzinie kłótni co powiesić na jołce, dzieci powiesiły połowę zawartości świątecznych kartonów, po czym Gospodyni mogła oddać się torturom. Najwymyślniejszą torturą było wykonywanie pierniczków. Gospodynie szczerze współczuła Syzyfowi i jego tantalowym mękom, gdyż piekąc pierniczki po raz trzeci, już wiedziała, że będzie je piekła po raz czwarty, a kto wie, czy nie piąty. I, o zgrozo, to się nawet masochistycznej Gospodyni podobało! Prawie wszystko gotowe, a Wigilia dopiero jutro! Ha! Ta organizacja pracy!

Małż występuje tego roku w roli nadwornego błazna i zabawiacza dzieci. Zresztą rola ta nie zmienia się zbytnio na przestrzeni lat. Pamiętam, że na początku naszej znajomości, po przyjściu z pracy stwierdzałam,  że automatyczna sekretarka pęka w szwach. A zapełniała ją codziennie i upierdliwie ta sama osoba. Tak, dokładnie. Ale czym? Otóż Małż opowiadał mi bajki. A ja siadałam na kanapie i słuchałam. Niestety, sprzęt był tak archaiczny, że mikro kasetki zaginęły, targane wichrami historii. Może to i dobrze dla Małża.

Dzisiaj zadzwoniło coś na komórkę. Nie mogłam odebrać, gdyż odbywałam kolejną karę pod tytułem barszcz i kapusta z grzybami (borowiki mmmmm).

Małż jako dżentelmen telefoniczny pozwolił kobiecie wyłuszczyć jej problem. Że dzwoni do nas w ten przedświąteczny czas, ale zajmie tylko chwilkę swoją super-hiper ofertą. Koniecznie i natychmiastung mielibyśmy sobie zainstalować Canal Plus. Mnie, która najchętniej pozbyłaby się pudła! Małż jednak, jak to Małż zaczął konwersować. I już po kilku minutach pani dowiedziała się, że chętnie byśmy mogli posiąść takie cudo, gdyby nam postęp technologiczny pozwalał. - W tym momencie zawołałam też dzieci, by słuchały andronów ojca. - Otóż pani (oraz ja i potomstwo) dowiedzieliśmy się, jakoby oglądamy telewizję na czarno-białym odbiorniku z lat 70-tych ubiegłego stulecia. Poza tym, jakby było mało dewiacji w rodzinie, oglądamy wyłącznie programy o zwierzętach. - W tym momencie młodzież zbierała resztki mleczaków z podłogi. 

Okazało się, że żyjemy jak dzicy. Ostatnie plemię Yanomami. Ale nie wiem też, czy pani udźwignęłaby informację, że faktycznie  mamy kineskopowy telewizor wielkości odyńca.

A jak już o zwierzętach:

- Mimku, może chociaż na święta zjesz kawałek rybki?

- Oszalałaś, mamo? Przecież to zwierzę!

Mim ma osiem i pół roku i nie zna smaku mięsa, ani wędliny. Nawiasem mówiąc masła i jajka też nie. Wyjątkiem potwierdzającym regułę, jest parówka Berlinka, spożywana może raz na dwa tygodnie. Ale czy Berlinka zawiera mięso? Ponoć ktoś kiedyś czytał o tym w podaniach ludowych.

***

♥ Kochani! ♥

Życzę Wam, byście, odgrzebując podczas Świąt te dobre, ciepłe uczucia
 gniazdujące w okolicach serca, które z biegiem czasu przysypuje kurz zwykłych dni,
 donieśli je do następnego roku!
I kolejnego i jeszcze jednego! I tak sto lat! 
A potem niech niosą je Wasze dzieci i wnuki!

rys. Magda Pawełkiewicz-Sakowska.
Prawda, że cudne kartki? :)