(85) hrabiostwo w Kórniku

- Jak cudnie jak cudnie będzie, pakujcie się, pakujcie i jedziemy! Weźcie bluzy!

Tak, emocjonuję się. Tak, przeżywam. Wyjeżdżamy!!!

Dokąd?

- No na wycieczkę, oj będzie jakieś całe 13 km, a że w stronę wschodnią, to miniemy nawet granicę miasta! Jupi!

Za oknem tak pięknie, uczesane pola pachną wilgotną ziemią, rozwichrzone lasy próbują zrzucić korony poruszając konarami w rytm powiewu ciepłego wiatru, świergot ptaków smakuje leśnymi jagodami, a słońce skapuje na ziemię z ukosa jak miód. Patrzę przez powstały bursztyn z zatopionym wewnątrz światem wprost w słońce i wchłaniam. Pod powieki wpływają puchate chmury podszyte od spodu różem i fioletem, puste w środku i delikatne jak wydmuszki, przeskakują frywolnie po stojącym na warcie polu kukurydzy z kolbami na ramionach w pozycji prezentuj broń, a nad zielonym wojskiem, w oddali, bystrooki myszołów odmierza podniebnym okrążeniem ostatnie minuty zegara biologicznego myszy.

 Jaka szkoda tylko, że tego wszystkiego nie widać zza ekranów dźwiękochłonnych wzdłuż drogi.

Dojechaliśmy. Przechodzimy przez most, wchodzimy do zamku kupujemy okolicznościowy bilet rodzinny, zmieniając równocześnie tryb pracy organizmu z cyfrowego na analogowy. W sieni podkuwamy się w filcowe papucie, przez co nasze ruchy nabierają dostojności, płynności i zwolnienia do 33 obrotów na minutę. Małżowi urósł szustokor, krótkie spodnie i pończochy, mi wystrzeliły krynoliny, a gorset zmiażdżył żebra  pozbawiając chwilowo tchu. Ale Małż i dwójka pacholąt podjechała na czas na filcowych nartach, by stłumić mój upadek w zarodku. Dziecięcia ubrane epokowo, zamiast smyczy na szyjach chwilowo bieluśkie żabociki, oczywista.

- Zważcie, moje dziatki na rzeźbienia, na etażerki, na sekretarzyki i stoliczki nocne, na obraz, który przedstawia Łazienki, w tym oto przybytku jadało się obiadki w każdy czwartek.

Dwie pary oczu osadzonych na wysokościach metr'25 oraz półtora metra wzniosło się nabożnie pod sufit,  by zajrzeć przez okna do pańskich garów. 

- Spójrz Małżu na kobiety przedstawione na tym zapierającym dech w piersi malowidle, czy nie wydaje Ci się, że ta krynolina mogła nieco krępować ruchy? Zważ też na inny aspekt ówczesnej mody - białogłowy odziane suto, okutane w kilka warstw zapewne drogocennych materii, ale dekolt do pępka i buchające z niego piersi na wierzchu. Nie dziwota, że umierały młodo na suchoty, kto to widział tak płuca oziębiać? Wszak spojrzenia męskie powodowały na pewno zawirowania nad tymi górami.

- Racz spojrzeć Małżu i wy, niebożęta - wskazałam dłonią, do której małego palca przylgnęła suto haftowana chusteczka wsunięta za rodowy pierścień - jak szykowny trzewik wyziera spod sukni Białej Damy, która straszyć raczy w zamku gdy noc zapadnie nad Kórnikiem, jaki ma ostry nosek! Trzewik, Małżu, trzewik!

W Małża oczach widziałam projekcję - na filmie krótkometrażowym Biała Dama wsadza mi ten nosek w czułe miejsce jednym celnym kopnięciem, knebluje halką i wrzuca za kotarę.

- O, Małżu. jakież buławy w gablotach się pysznią! Czy wiesz, że berła wyrabiano z zęba narwala? Jakże to ciekawe, zaprawdę, z ZĘBA Małżu, kła dokładnie, koncypujesz?  Jest to tak ciekawe, że trzeba koniecznie spojrzeć tu, żeby zawsze mieć narwala na uwadze, oglądając królewskie insygnia zbroczone ich krwią!

- Macie, stąpaj dostojnie w tych papuciach filcankowych, nie prowokuj Mima, który chłonie jak gąbka, chłoń również! Suń jak na nartach, płyń dziecino po tych wypucowanych do granic bezkresnych połaciach parkietów! 

RRRRYMSSSSS!!!

40 kilo Mata runęło pod artystycznie rzeźbiony, inkrustowany stół. Dzięki Bogu nie rozłupał sobie czaszki, bo musielibyśmy pokrywać koszta czyszczenia chemicznego zabytkowych dywanów i opłacać restauratora zabytków. Przy stanie naszych funduszy musielibyśmy niejako w erzacu zatrudnić się dożywotnio w charakterze chłopów pańszczyźnianych w zamkowym arboretum, by odpokutować winę i zarobić na gazę dla Mata.

- A teraz jesteśmy w zbrojowni, pod biblioteką. Tatuś wam coś opowie, źrenice oczu mych i zdroje srebrzyste młodości!

W muzealnej nabożnej ciszy przetykanej westchnieniami omszonych kustoszek słyszę błyskotliwy wykład Małża:

 - Synowie moi, czy wiecie, dlaczego husarze mieli na plecach te pióra? Żeby nie można było im zarzucić lassa.

Za to wykładowi Małża można było zarzucić wszystko, łącznie ze stryczkiem.

Zostałam w błyskach i hukach porażona globusem o wysokim natężeniu poziomu bólu i do tej pory wychodzę z traumy pourazowej. Natychmiast po wygrzebaniu mnie spod stosu halek, sukien, fiszbin i atłasów, podano mi sole trzeźwiące na mojej chusteczce z mereżką i poluzowano gorset ściskający fiszbinami białe jak alabaster ciało. Tlenu!

Synowie, dla własnego dobra, módlcie się, by Wasza matka żyła jak najdłużej... ;)