piątek, 23 stycznia 2015

(160) In vino veritas? cz.I

     No, sprawę mojego debiutu mamy już za sobą :D. Dla opornych, ociągających się i leniwych wkleiłam bajkę do poprzedniego postu. A mogliście przecież chociaż trochę pokłamać w komciach, że nie uśniecie, dopóki nie przeczytacie którejś bajeczki przed snem! ;)

   No właśnie. Jak u Was z kłamstewkami? Kłamiecie? Mówicie źle ufryzowanej cioci, że pięknie wygląda? Synowi, który stawia kulfony w zeszycie, że pięknie pisze? Machacie mężowi, który odbiera telefon, że jak zadzwoni Zdzisia, to Was nie ma?


 Drobne, białe kłamstewka.
 A może piszecie usprawiedliwienie dziecku, z którego wynika, że dziecko cierpi na chroniczne bóle brzucha i palca? 

Wychowawczyni Mata z daleka już się uśmiecha, gdy widzi, że chłopak idzie do niej z dzienniczkiem.

 -Uwielbiam usprawiedliwienia twojej mamy! - z radością klaszcze w swoje smukłe dłonie.

Albowiem prawda może być zabawna i dużo barwniejsza od kłamstwa:





     Mat i Mim wiedzą, że kłamstwo ma krótkie nogi. Krótkie, krzywe i włochate. Zauważam, że tylko dzieci w przedziale wiekowym poniżej szkolnego progu mają nóżki zgrabne i alabastrowe. Później zaczynają im się skracać. Mim w szkole obnażył swoje giry - proste i długaśne:



     Nogi mojej rodziny. No właśnie, jakie są? Staram się je prostować codziennie. Fitnes, ożywcze kąpiele w rzeczce prawdy. Umiejętność przyznania się do winy. Nauka trudna. Co jest prawdą, a co białym kłamstwem? Czy lepiej skłamać, by kogoś nie urazić? Ale co zrobić wtedy z własnym poczuciem winy? Czy wina jest obiektywna czy subiektywna? Dlaczego coś, co jest kłamstwem nazywa się dyplomacją? Czy można żyć zgodnie ze swoim sumieniem i przeżyć życie bez kłamstwa? Dobry człowiek kłamie czy mówi prawdę? Dlaczego żyć najprościej jest najtrudniej? :)



     
     Mim dostał od cioci ze stolicy łamane przez Gwiazdor, smartfona. Niestety, telefon pociągnął kilka dni i wyzionął wirtualnego ducha.

- Patrz, pandeMoniu - wzdycha Małż - i kup tu coś naszpikowanego elektroniką! Telefon to pół biedy! Ale jak byśmy kupili taki supernowoczesny samochód? Z każdą pierdółką musiałbym galopować do serwisu.

- Przecież nasz samochód ma 18 lat i jest, jak na nastolatka w szczytowej formie.

- No właśnie, dlatego, że jest najprostszy w użytkowaniu i obsłudze. To tak jak z kobietami! - wzdycha Małż przeglądając gazetę.

Nasz wzrok spotkał się nad nią, spopielając ją w ułamku sekundy i zawisł ciężko nad kupką żarzącego się popiołu.

- Oczywiście, nie myślałem tu o Tobie! Ty, moja żono, jesteś oczywiście wyjątkiem.