(228) Noc i koty czyli jak się zostaje artystą

SEN (a może NOC, nie pamiętam)

Kiedy idę spać, sny do mnie przychodzą,

ze świerszczem jestem w jednym pokoju.

Tam nie ma żadnego spokoju.

Ptaki przez okno do mnie mówiły,

jak bardzo głodne kiedyś były.

Nagle wszystko ucichło...

a po drabinie wspina się kocisko.

Skacze, przenika przez okno i patrzy

na planety trzy.

Mim, lat 10.

To zadanie domowe z języka polskiego na 7.10.2016.
Zmodyfikowane przez autora, który nie chcąc pisać opowiadania wyznał (zełgał?), że woli poezję.

Wykonane o godzinie 21.30 dnia 6.06.2016.

Zaraz po angielskim.

I plastyce...

(Świat podwodny metodą frotażu). 

WTF?!

Najszybciej znalazłam odpowiedź na palące, z powodu późnej pory, pytanie: co to, do cholery, jest ten frotaż?!

     Kiedyś nie podziwiałam zbytnio cierpliwości matek. Błąd. Teraz nie dziwię się już, że matki zazwyczaj nie potrafią wprawnie posługiwać się kosą spalinową, toporem i szpadlem. To tylko dlatego w wilgotnych celach  jest jeszcze miejsce dla innych złoczyńców.

Hm. Będąc dokładnie w wieku Mima, czyli jakieś circa osiem lat temu, tworzyłam podobne poematy w zeszycie w trzy linie. Pamiętam początki dwóch z nich:

Połamały się kredeczki

naszej małej Kasineczki.

A Kasieńka krzyczy w głos:

- Mamo, mamo, ja chcę to!

Dalej nie pamiętam, za co Was nawet nie przepraszam, bo tego się zbytnio nie da czytać bez tików nerwowych. Było coś o awanturach przed witryną sklepową i o bajeczności kredek. Pewnie dzieło powstało pod wpływem tych chińskich, grubych, świecowych z pandą, pamiętacie je? Ołówkowe były z Misiem Uszatkiem.

Drugi wierszyk miał nośny tytuł "Januszek-Łakomczuszek" i pamiętam tylko, że Januszka ciągle bolał brzuszek. Wiersz był pełen empatii, a zakończon był brawurowo wiadomym morałem, co mnie dziwi, gdyż jestem dzieckiem systemu i jakoś nigdy nie umierałam z przejedzenia się kilogramem trufli czy szynki parmeńskiej, więc pisząc te słowa chyba nie podpierałam się kosturem empirii. 

Ale, pomińmy trywialność wierszyka, jego niezborność werbalną i sfokusujmy uwagę na metrum, rymach i takich tam różnościach, dzięki którym poemat wpada w ucho i nie jest nazbyt wstrętnym.

     Moje dzieci mają jakieś zadatki ku wygibasom językowym. Mat na prozaika (zaraz po sportowcu chemiku lub matematyku), Mim na białego poetę podróżnika. Tak, mili Państwo, tak to się zaczyna i to już. Co prawda Mim zawsze odgrażał się, że będzie niebieskim ptakiem i widzę, że fatum rodzinne w postaci obciążenia genetycznego nie jest jednak mitem.

     A tak liczyłam, że zostaną milionerami...

Po kliknięciu w obraz, ten czarodziejsko się powiększa.

     A wierszyk Mima w wydźwięku podobny jest do mojego, który znalazł się komentarzach u Eli Wasiuczyńskiej dawno dawno temu. Hasło: KOTY TO... Być może się powtarzam, ale co tam.

http://wasiuczynska.blogspot.com/2016/03/konkurs-kot-jaki-jest-kazdy-widzi.html#comment-form

 ***

Nad dachem mojego domu w Poznaniu

jest uśmiech kota jak księżyc w maju.

Wskazuje azymut na Mleczną Drogę,

w której kot czarny moczy swą nogę

i właśnie śni sen o lataniu :)

No i potem poszłooooooo:

 ***

Mówisz więc, że otrzesz się o mnie lekko jak muślin trącając neurony,

Wzburzysz ocean łóżka, dotykiem zbudzisz drzemiące pod skórą demony...

O zmroku z łuku mej skroni zliżesz problemy przebijające sklepienie.

A gdy się wtulisz we mnie, z mruczeniem wypełnisz mnie mlecznym ukojeniem.

Mówisz więc, że jesteś tylko kotem?

Powstały też inne kocie fikołki:

***

K  to spotkał choć raz czarnego kota
O  d razu myśli: mam kłopota!
T  edy spluwa szybko przez lewe ramię.
Y  ch!!! Pech! Splunął wprost w oko jakiejś damie!
TO  wyrok, klątwa, bo wpadł jej w oko! (Na szósty wers tu za wysoko).

 ***

-poKO TY TOmaszu
 co tam masz w kamaszu?
-Nie pokażę, bo nic nie mam!
-Dziura tylko, więc się nie łam,
dziura to jest nic!

1. Dziurę mieć w skarpecie-
   za nią winię cię,
   ty paznokciu nieobcięty
   i jak pazur zawinięty!
   Koci pazurze!
   
   Teraz państwo wiecie
   czemu już na świecie
   nie ma żadnych kotów w butach,
   nie ma nawet ich w paputach!
   Wszystkie bose są!
   
   ........
   
   To oczywiście nieznana do dzisiaj dalsza część wierszyka Tuwima o kocie Tomaszu, w identycznym lubianym rytmie :)
   
   Miauczy kotek: miau!
   - Coś ty, kotku, miau?
   - Miałem ja miseczkę mleczka,
   Teraz pusta jest miseczka,
   A jeszcze bym chciał.
   
   Wzdycha kotek: o!
   - Co ci kotu, co?
   - Śniła mi się wielka rzeka,
   Wielka rzeka pełna mleka
   Aż po samo dno.
   
   Pisnął kotek: piii..
   - Pij, koteczku, pij !
   ..Skulił ogon, zmrużył ślipie,
   Śpi - i we śnie mleczko chlipie.
   Bo znów mu się śni.
2.   I łamańce językowe:

 ***

1. Pokotem leżą koty
   Potem im pocą się stopy.
   Po to te koty przedtem kopią
   By potem pachnieć potliwą wonią
   I gapiąc się kłapią w pyskach bronią. 
2.  i medyczne diagnozy...

 ***

KOTYTOnia to choroba
na nią lekarstw każdych szkoda!
Nie wyleczysz się, przepadłeś
kiedy kotem ty zawładniesz!
(Wieeem, że tobą kot, niecnota!)
;)

Albowiem kot też ma miednicę.